Özürün Değeri

Lokman Hekim’in esmer ve şişman olduğu söylenir.

Bir gün, adamın biri onu kölesine benzetmiş, ve, ‘gel bakalım’ diyerek yakalamış, götürüp bir yıl çalıştırmış, ona bir ev inşa ettirmiş.

Adamın daha önce kaçmış olan asıl kölesi bir yıl sonra çıkageldi, özür dileyip, bağışlanmasını diledi.

Adam Lokman’a haksızlık ettiğini anlayınca çok üzüldü. Özürler diledi. Ayaklarına düştü.

Lokman güldü,

‘Özürün bir değeri yok. Bir senedir yapmadığın eziyet kalmadı, bana kan kusturdun. Bunca eziyet iki sözle unutulabilir mi?

Buna rağmen seni bağışlıyorum. Beni çalıştırdın, benden yararlandın, ben de senden faydalandım. Sen karlısın, bedava bir ev yaptırmış oldun. Ben de karlıyım, çünkü bilgim, irfanım ve deneyimim arttı. Bir zamanlar benim de kölelerim vardı. Ağır işlerde çalıştırırdım onları. Şimdi zahmeti, sıkıntıyı ve zoru gördüm. Artık kimseye çekemeyecekleri yükü yüklemem.’