Haddini Bilme Öyküsü

Fare, bir devenin yularına yapışmış, onunla birlikte gidiyordu. Gidiyordu ya gurur ve kibri de kendisiyle birlikte gidiyordu.

Deve, ömrü boyunca bunca kibirli, kendini beğenmiş ve üstün gören biriyle karşılaşmamıştı. Fare, kendi kendine,

‘ne büyük bir rehbermişim de haberim yokmuş. Deveyi yularından tutmuş götürüyorum’dedi.

Az sonra bir ırmağa çıktı yolu devenin.Gürül gürül çağlayarak akıyordu. Deve duraksadı. Akıntı güçlüydü. Ama rahatlıkla geçebilirdi. Fareninse beti benzi atmıştı.

‘Eyvah’ dedi, ‘şimdi ne yapacağım?’

Deve, az önce gururundan yanına varılmayan fareye baktı,

‘hayrola dostum’ dedi, ‘noldu?’

Fare kekeledi,

‘yo yok bişey’.

Deve,

‘haydi’ dedi, ‘paçaları sıva da gir suya, kılavuz sen değil misin’

Fare, zor durumdaydı,

‘bu koca ırmağı nasıl geçerim?’ dedi, sesi yumuşamış, yelkenleri indirmişti, ‘su çok derin’

Deve ağır ağır girdi suya. Birkaç adım attı. Su dizlerindeydi,

‘korkmana gerek yok’ dedi, ‘bak, dizlerime geliyor’

Fare yalvarır gibi,

‘aziz üstad’ dedi, ‘senin dizine gelen su benim başımı kaç metre geçer Allar bilir’

Deve taşı gediğine koyarak,

‘öyleyse’ dedi, ‘bir daha böbürlenme, haddini bil’

Ve ekledi, ‘haydi hörgücüme geç de gidelim’